Waarom meedoen aan een Misterverkiezing? En dan ook nog eens een Mister Senior verkiezing. Voor jonge mannen op zoek naar een carrière in de modellenwereld is het te begrijpen, maar voor de wat oudere heren is het misschien niet voor de hand liggend. Slogan van de organisatie is: It’s beyond handsome. Dus meer dan schoonheid alleen. Men verwacht van de deelnemers inhoud, passie, een visie en een missie om door te stromen naar de finale.
Mijn motivatie ligt vooral op het gebied van presenteren voor een publiek. Na 6 jaar camera-acteren ondervind ik daar steeds minder last van zenuwen en stress. Wanneer de camera draait en de samenwerking met regisseur, DOP en collega acteurs en actrices klikt, neemt de spanning snel af. Als de tekst dan nog een beetje goed wil lopen, is het aangenaam werken. Om voor een publiek te gaan staan is een heel andere uitdaging. Sinds de lagere school al heb ik daar grote moeite mee gehad en op dit vlak wil ik nu eens de uitdaging aangaan. Om daarbij dan ook nog eens beoordeeld te worden door een jury maakt het voor mij extra spannend.
De casting voor de finale vond plaats in Ede. Ik had me voorgenomen om vóór het gesprek met de keuringscommissie (de jury) een ademhalingsoefening te doen, zodat de zenuwen mij niet de baas zouden worden. Dat voornemen strandde al direct. Na het invullen van de noodzakelijke papieren werd ik door gastvrouw Sandra begeleid naar de ruimte waar de jury zich bevond. De vriendelijk dame had mij gevraagd of ik er klaar voor was. Dat was ik absoluut niet, terwijl ik het toch beaamde. Dat alleen al was een eerste wijze les: Tijd nemen!
Aangekomen bij de jury, werd ik opgewacht door de voorzitter Lyron Martina. Geflankeerd door de winnaars van de Mister International en de Mister Senior Netherlands verkiezing van 2020, Jeffrey Rens en Joop Smeets. En twee mooie jonge dames, te weten Lieke Brouwer, Teen Universe Netherlands 2020 en Joyce Mullers 2nd runner up Mrs Global Universe 2020. Vijf paar starende ogen, in afwachting van het volgende karakter dat zich aandient voor hun keurende ogen. Zenuwen gieren ondertussen door mijn keel en ik stamel een aantal onsamenhangende zinnen. Voor mijn gevoel stopt de deelname hier al. De juryleden stellen mij gerust wanneer ik vertel dat ik mijn zenuwen amper onder controle heb. Als ik daarna in redelijke volzinnen uit kan leggen dat ik juist hierom mee wil doen, dat ik deze groei wens door te maken, merk ik instemming en misschien zelfs herkenning. Het uiteindelijk gevoel is echter dat ik absoluut niet door ben naar de finale. Ook de fotoshoot na afloop van het gesprek kan mij in dezen niet overtuigen.
Teleurgesteld en behoorlijk gefrustreerd rij ik naderhand naar huis. Anderhalf uur zelfmedelijden en woede sterken mij in mijn conclusie: dit is voor mij niet weggelegd. De volgende avond wordt op Instagram de finalisten live omgeroepen. Ik mis die uitzending (uiteraard) en het duurt nogal voor ik de uiteindelijke beslissing te horen krijg.
Ik ben door naar de finale!